Η Κυβέλη και ο Άττις
«Μεγάλη Θεά: Επίσης «Θεά Μητέρα» ή «Μεγάλη Μητέρα». Η γενεσιουργός ή γονιμοποιός δύναμη του σύμπαντος που λατρεύεται ως Θεά.»
Αυτός είναι ένας σύντομος ορισμός που δίνεται για τη Μεγάλη μας Θεά.
Η λατρεία της Θεάς, όπως και του θνήσκοντας και αναγεννώμενου Θεού, κατατάσσεται στις πανθεϊστικές θρησκείες. Στις θρησκείες αυτές, ο κόσμος ταυτίζεται με τον Θεό. Ο Θεός δρα σε μια κυκλική κι επαναλαμβανόμενη κίνηση, συνεχώς πεθαίνει και αναβιώνει χωρίς αρχή και τέλος. Το ζητούμενο είναι η διατήρηση της αναβίωσης. Όλα τα όντα, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου, είναι ενταγμένα στις δύο αυτές κύριες φάσεις του κόσμου, του θανάτου και της αναβίωσης.
Η Θεά, παρούσα στην όλη φάση. Είναι Εκείνη που θρηνεί τον θάνατο του Θεού – συντρόφου Της αλλά και Εκείνη που Τον ανασταίνει.
Από τους προϊστορικούς ακόμα χρόνους, η Θεά συνοδευόταν ή και συντροφευόταν από έναν Θεό της βλάστησης, που πέθαινε κι αναγεννιόταν. Περίφημα θεϊκά ζευγάρια αυτού του είδους είναι η Κυβέλη και ο Άττις, η Ίσιδα και ο Όσιρις, η Αφροδίτη και ο Άδωνις.
Για την εποχή μας, θα τολμούσα να προσθέσω την Παναγία και τον Ιησού Χριστό, τηρουμένων πάντα των σχετικών αναλογιών…
Η Παναγία και ο Ιησούς Χριστός