Φεμινιστικό Δίκτυο

Για να μαθαίνουν οι νεότερες και να θυμόμαστε οι παλαιότερες...

Είπα να τα ανεβάσω στο ίντερνετ. Έτσι, για να μαθαίνουν οι νεότερες και να θυμόμαστε οι παλαιότερες. Απομεινάρια μιας άλλης εποχής, μιας μακρινής εποχής για το φεμινιστικό κίνημα.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν το αυτόνομο φεμινιστικό κίνημα. Γνώρισε την μεγαλύτερη δόξα του στα τέλη της δεκαετίας του `70 και την δεκαετία του `80, εποχή ανάπτυξης του δεύτερου κύματος του φεμινισμού στη χώρα μας.
Αυτό το κίνημα ήταν η δική μας επανάσταση. Ήταν η δική μας απάντηση στην πατριαρχία. Ήταν η έκρηξη των γυναικών ενάντια στην ανδροκρατική κοινωνία.
Κίνημα διαμαρτυρίας αλλά και διεκδικητικό συνάμα, έθεσε τις βάσεις για την συνειδητοποίηση των γυναικών, άνοιξε τον δρόμο για την ισότητα των φύλων και την απελευθέρωση της γυναίκας.
Ουσιαστικά, έκλεισε τον κύκλο του στις αρχές της δεκαετίας του `90, με το κλείσιμο του Βιβλιοπωλείου των Γυναικών και την διάλυση των περισσότερων αυτόνομων φεμινιστικών ομάδων και κινήσεων.
Το δεύτερο κύμα του φεμινισμού είχε έλθει κι είχε παρέλθει απ’ την χώρα μας. Άφησε το στίγμα του στην ελληνική κοινωνία, άλλαξε τους θεσμούς και τις ζωές των ανθρώπων.
Πάνω απ’ όλα, άφησε στις δικές μας ψυχές την ανάμνηση και την νοσταλγία του…

Σας καλώ λοιπόν τώρα σ' ένα κινηματικό - καλλιτεχνικό ταξίδι στο παρελθόν, στο αυτόνομο φεμινιστικό κίνημα...

Οι αρχικοί στίχοι του τραγουδιού

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ που είχαν φτιάξει μαζί η Μπέτυ Κομνηνού με τη Νένα Βενετσάνου στην Κίνηση για την Απελευθέρωση των Γυναικών, κάπου μεταξύ 1975 και 1978.

Είναι κάπως διαφορετικά τα λόγια από αυτά που έβαλε μετά η Νένα Βενετσάνου όταν έκανε τον δίσκο "Το κουτί της Πανδώρας".

Το "Ποτάμι" ήταν ο ύμνος τότε των γυναικών, κι ας ακούγεται βαρύγδουπο τώρα, αλλά το είχαν τραγουδήσει πολλές φορές, και με την καρδιά τους.

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Είναι ποτάμι είναι θρύλος είν' αυτό

είναι που ξεκινάμε όλες είν' αυτό

είναι που τίποτα τώρα πια δεν μπορεί να μας σταματήσει

δεν μπορεί κανείς δεν μπορεί

Φεύγουμε όλες για ταξίδι μακρινό

ξέρουμε τη δύναμή μας είν' απλό

είναι που τώρα πια γνωρίζουμε τι ζητάμε

Είναι που χώρος πια δε μένει είν' αυτό

είναι που η ώρα μας σημαίνει είν' αυτό

είναι που πια να σταματήσουμε δεν πάει δε γίνεται

Είναι που βαρεθήκαμε τη μοναξιά

είναι που χάνεται η ζωή μας στα βουβά

πάρε το χέρι μου σκαρφάλωσε και ανεβαίνουμε

Κόσμος καινούργιος και μεγάλος και πλατύς

κόσμος που μέσα θα χωρέσουμε κι εμείς

σπάσε το ρόλο σου τους θεσμούς το ρόλο του σκλάβου σκότωσε

Πίσω ακολουθεί το πλήθος είν' αυτό

πίσω συντρίβεται ο μύθος είν' αυτό

είσαι το μέλλον είσαι ο κόσμος ποτάμι γίνεσαι

Στίχοι: Μπέτυ Κομνηνού

(Κίνηση για την απελευθέρωση των γυναικών, 1975)

Η Νένα Βενετσάνου και "Το κουτί της Πανδώρας" (Νοέμβριος 1984) με τραγούδια φεμινιστικά, γυναικεία, κινηματικά. Μουσική κι ερμηνεία δική της, ποίηση και στιχουργική διαφόρων γυναικών.

Ένα ποτάμι ξεκινάει από δω,
ένα ποτάμι θα σαρώσει το γιαλό.
Είναι γυναίκα που ξυπνά,
δεν μπορείς να την σταματήσεις
Δεν μπορεί κανείς, δεν μπορεί.
Τις προδοσίες που μας κάνουν σιωπηλές,
όλες τις πίκρες κι όλες μας τις ενοχές
Μία γυναίκα, ναι εγώ,
δεν μπορώ άλλο ν’ αγνοήσω
Δεν μπορώ πια, δεν μπορώ.
Ένα ποτάμι που κυλάει βιαστικό,
ένα ποτάμι που δεν έχει γυρισμό
Είναι γυναίκα το νερό
και δεν γίνεται να ησυχάσει
Δεν μπορεί πια, δεν μπορεί.
Όσα κατάπιε μια ζωή χωρίς μιλιά,
όσα την πνίγουν μια ζωή στα σκοτεινά
Τώρα η γυναίκα σου η μικρή
Δεν μπορεί άλλο να τ’ αντέξει,
δεν μπορεί να τ’ αντέξει.

Το αυτόνομο φεμινιστικό κίνημα συνεχίζει την πορεία και την δράση του την δεκαετία του `90, φτάνοντας μέχρι και τις μέρες μας. Όμως, με σαφώς μειωμένη μαζικότητα, ένταση και δυναμική. Παλιές ομάδες παρήλθαν και νέες ομάδες γεννήθηκαν, όμως, πολύ λιγότερες από ότι στο παρελθόν. Η εποχή της δόξας του αυτόνομου φεμινιστικού κινήματος έχει πλέον παρέλθει ανεπιστρεπτί...